DeVuego ES_COR

Dit doet mij enigszins pijn om te zeggen, maar ik kan er geen doekjes om winden. Blacksad: Under the Skin had nooit mogen uitkomen in de staat waarin deze game verkeert. Het is gebroken op te veel vlakken. Bugs zorgen ervoor dat de game half uit elkaar valt en verpesten de ervaring van de speler. Wanneer je in één playthrough meer dan vijf keer je game opnieuw moet starten, omdat de game vastloopt, is het pijnlijk duidelijk dat het niet de aandacht heeft gekregen die deze serie verdiend. Grafisch doet het denken aan een game uit 2010 en alle technische mankementen die daarbij komen kijken, zorgen ervoor dat een onplezierige beleving is om doorheen te spelen. Blacksad heeft echter wel wat positieve punten. De wereld geeft je een goed gevoel van New York in de jaren '50 en voor de klassieke detectivefan is het verhaal misschien wel de moeite waard om te volgen. Maar ik zou mij schuldig voelen als ik de game in zijn geheel aanraadt aan mijn medemensen. Voor een goede Blacksad ervaring, pak een stripboek van de grauwe detectiveserie op en bekijk waarom deze serie zo geliefd is over de gehele wereld. Laat de game echter liggen en hoop dat het niet een te grote smet achterlaat op deze indrukwekkend serie.

Call of the Sea weet een pakkend verhaal voor te schotelen wat gepaard gaat met een uitstekend uitgewerkt personage. Nora is een zeer sympathiek personage en de reis die zij maakt, is ook zeker interessant en intrigerend. De avonturengame ziet er grafisch top uit, met de lichteffecten als hoofdrolspeler. De setting is lekker exotisch en de puzzels zorgen voor een uitdaging, maar wel eentje die eerlijk aanvoelt, in plaats van frustrerend. Call of the Sea heeft alleen hier en daar wat technische schoonheidsfoutjes en een tempo dat wat op en neer blijft gaan, maar voor de rest is het één van de betere puzzelavonturengames die ik in jaren heb mogen opstarten. Een beeldschone reis voor het avontuur van Nora in Call of the Sea, is het boottochtje zeker waard.

Ereban: Shadow Legacy is door een kleine studio gemaakt en lijkt qua gameplay een beetje op Aragami. En dat is mooi, want er zijn weinig van dit soort stealth-games. Het verhaal van Ereban is mysterieus en interessant genoeg, maar ik had graag wat extra hoofdstukken gezien zodat de andere personages beter uitgewerkt hadden kunnen worden. Je personage kan veranderen in een schaduw en daardoor ben je veel aan het sluipen. Je acties hebben invloed op het einde en de medailles die je kunt verdienen. Hierdoor heb je korte levels die vooral lineair zijn en is de game niet al te lang. Door het gebrek aan vrijheid zit de gameplay en het verhaal per level goed in elkaar, waardoor het een goede beslissing is geweest. Hierdoor heb ik genoten van Ereban: Shadow Legacy en start ik de game zeker nog een keer op om alle eindes te ervaren en de collectibles te verzamelen.

Friends vs Friends weet een unieke positie in te nemen op de oververzadigde first-person shooter multiplayer markt. Het is een aandoenlijk fuifje en weet middels een sterke kern vermakelijke gameplay aan te bieden. De mix van de kaarten en de gunplay zorgt ervoor dat je al snel gehecht raakt aan de loop en dat je wilt blijven spelen. Echter, de ontwikkelaar Brainwash stelt onze vriendschap soms op de proef. De progressie heeft echt werk nodig en de balans is soms nergens te bespeuren. Voor die paar euro die je eraan kwijt bent, is dit echter te vergeven. Ik hoop dat Brainwash het voor elkaar krijgt om de paar issues op te lossen, want dan kan ik Friends vs Friends daarna beschouwen als een vriend voor het leven.

Narita Boy heeft een ontzettende unieke wereld en is geen enkel moment saai. Het tempo is moordend en zowel in gameplay als in stijl gooit het constant iets nieuws op het pad van de speler. Je ziet vanaf moment één dat er veel liefde gegoten is in deze game. De artstyle barst van de details en de animaties zijn vloeiend. De combat lijkt op het eerste gezicht wat simpel, maar wordt in de loop van de playthrough zo ver ontwikkeld dat het ook daar punten pakt. Het is echter dat Narita Boy met te veel schoonheidsfoutjes kampt om het een volwaardig pareltje te noemen. Zo voelt de wereld door het gebrek aan invloed van de NPC's soms wat statisch en heeft de game de neiging lappen met tekst naar je hoofd te gooien. Het einde stond mij niet aan, maar dat moet de speler natuurlijk zelf ontdekken. Desalniettemin is Narita Boy het zeker waard voor degenen die staan te popelen om een trip down memory lane te nemen, jaren '80 stijl!

Relicta is een grappige puzzelgame met interessante mechanics. Ik ben niet direct fan van de stemacteurs, maar dat is wellicht een smaakkwestie. De puzzels zelf zijn prima te doen en kunnen een aardige brainteaser bieden. Het is echter zonde dat de psysics van de game – die draait om de physics – het plezier in de weg zitten. Hierdoor verliest Relicta iedere keer weer mijn interesse, terwijl ik eigenlijk gewoon door wil spelen. De game kost je slechts twee tientjes, maar wellicht doe je er verstandig aan om deze gewoon eens in de sale mee te pakken.

Summer in Mara is typisch zo'n game waar ik echt van hoopte dat het mij kon verrassen, maar helaas is dat niet het geval geweest. De game ziet er prima uit, het verhaal is vermakelijk en de personages zijn stuk voor stuk aandoenlijk. Helaas mist de gameplay heel wat diepgang en mist de game in het algemeen wat verfijning. Momenteel voelt de game aan alsof het nog in de Early Access-fase zit en er nog heel wat uitgepatcht en opgepoetst moet worden. Zonde, want een relaxte game die zich afspeelt op tropische eilanden lijkt me iets wat iedereen in deze tijden heel goed zou kunnen gebruiken.

Oei oei, The Longest Road on Earth. Wat had ik deze game graag een goede beoordeling gegeven. Er zijn genoeg goede dingen over de game te zeggen. Daartegenover staan echter ook heel wat minder sterke punten. De passie spat van het scherm af, maar uiteindelijk is de gameplay zelfs voor een interactieve film te karig. Dat heeft ertoe geleid dat ik niet van de game heb kunnen genieten. Tot rust ben ik helaas ook niet gekomen. Dat doe ik pas als de soundtrack op Spotify staat en ik onder het genot van een mok thee mijn social media-berichten ophaal. Sommige mensen worden wellicht blij van deze game. Ik helaas niet.