DeVuego BD

Niestety, to raczej kwestia mojego gustu, sympatii do mechanik z Pokemonów i zauroczenia słodkimi stworkami niż zalet samej gry. Jest przyjemna, wygląda ślicznie, a walki stanowią wyzwanie, jednak trudno powiedzieć, by zachwycała, wyróżniała się czymś szczególnym czy też – przede wszystkim – by była stuprocentowym MMO.

Instead of how sad or joyful this story is, how the creators try to evoke emotion, you will focus on finding a way to go through the next colorful stages. And you will start to enjoy it immensely. In the end that's what games are all about, right?

Ukończenie całego RiME zajęło mi sześć godzin. Bardzo lubię gry komputerowe, które – tak jak właśnie ta produkcja – nastawiają się przede wszystkim na wywoływanie w odbiorcy silnych emocji, korzystając z przewagi, jaką większa immersja daje temu medium nad książkami czy filmami. Do moich ulubionych pozycji tego typu należą The Last Guardian, Life is Strange, seria Metal Gear Solid oraz wydane niedawno Little Nightmares.

Czy pomimo technicznych niedoróbek warto zatem zanurzyć się w tej symfonii grozy? Absolutnie tak. Uważam, że to tytuł zdecydowanie lepszy od bardzo nierównej trzeciej części God of War, a to chyba wystarczająca rekomendacja. W Castlevanii jest coś niezmiernie pociągającego, jakiś pierwiastek melancholii połączonej z potraktowanym całkowicie serio klimatem grozy. Po przejściu pierwszej części gry, dziejącej się w dżungli, powracamy do gotyckich klimatów, wampirów, starych zamczysk, cmentarzy i tym podobnych akcentów. W Castlevanii w idealnych proporcjach połączono elementy rozwałki, platformowe i logiczne, nie traktując żadnego z nich po macoszemu. Dzięki temu otrzymujemy grę może niezbyt doskonałą pod względem formy, ale bardzo zbliżoną do ideału, umiejętnie łączącego w całość kilka składników gameplayu. To dla mnie również czarny koń wyścigu o tytuł najlepszego slashera tego roku i druga po Darksiders bardzo miła niespodzianka.

Grało mi się dosyć dobrze w Resurrection... Bardzo dobre zróżnicowanie postaci w trybie przygodowym, ciekawie skonstruowane poziomy (zobaczycie, jak ogromny jest zamek niewolników!) i po prostu radość z grania – przecież o to chodzi. Koniec końców, to pierwsza poważna produkcja panów z Nebula Entertainment, więc można im wiele wybaczyć. Przy aktualnym tempie powstawania tego typu produkcji możemy się spodziewać w tym roku jeszcze co najmniej trzech tytułów, czyli chociaż jeden z nich będzie musiał być dobry. Na razie (oczywiście według mnie), najlepszym wyborem jest Severance : Blade of Darkness, następnie Rune, i niestety na końcu Resurrection.

Z moich powyższych wywodów mogliście wywnioskować, że gra jest całkiem niezła. Mylicie się – jest miażdżąca! Jak już wpadniecie w szał wojenny, nie da się przerwać rzeźni, póki nie wyeliminujecie wszystkich przeciwników na danej lokacji. W pewnym momencie zauważycie, że nie wystarczy już wam zwykła śmierć wroga, chcecie się nad nim znęcać, upokarzać go, poniżać. A pozwala na to pełen asortyment środków. Grało mi się w Severance... naprawdę dobrze. Akcja non-stop, ogromne obszary do zwiedzenia, mnóstwo przeciwników świetnie wpływało to na moje samopoczucie. Gra jest naprawdę rewelacyjna, dystansuje wszystkie inne produkcje ze swojego gatunku (średni Rune). Jeżeli jesteście fanami „rąbanki” w klimatach fantasy, nie znajdziecie obecnie lepszej produkcji.

Jednak dla pełnej oceny wyżej wymienionych cech PR 2001 powinniście sami spróbować w nią zagrać. Generalnie PR 2001 to gra wykonana od strony technicznej w sposób profesjonalny, zarówno, jeśli chodzi o grafikę jak i dźwięk. Rażą błędy dotyczące samej jazdy, a to przecież w przypadku symulatora samochodu powinno być dopieszczone w największym stopniu. Gdyby nie wyżej wymienione „minusy” Pro Rally 2001 miałoby szansę powalczyć z Collinem McRae Rally 2.0.